Rozdział 2 Powrót z zaświatów

          Nagle stało się dziwnego, nieoczekiwanego. Usłyszałem straszny ryk, który dochodził zza budynków kilka ulic przede mną. Chciałem się zatrzymać, ale gromada zombie nie pozwalała mi na to.

          Wtem nad moją głową przeleciało ogromne mityczne zwierze, które w jednej chwili zapłonęło ogniem. Odwróciłem się i zobaczyłem, że zwierze odcięło potworom drogę, przez co te zawróciły, odpuszczając sobie zabicie mnie. Jednak to nie zostawiło ich w spokoju. Wydało z siebie głośmy ryk, ciężko oderwało się od ziemi i przeleciało tuż nad głowami stworów, przez co te zaraz zapłonęły żywym ogniem.

          Strach i zaskoczenie sparaliżowały mnie do tego stopnia, że nie mogłem się ruszyć nawet wtedy, gdy wielki ptak zaczął wielkimi krokami zmierzać w moją stronę.

          To stworzenie nie znane nikomu, co najwyżej z starodawnych legend. Był wysoki na jakieś dwa metry, ogromne skrzydła, których pióra płonęły, ciągnęły się tuż za nim. Ostre pazury, dzięki którym mógł rozerwać każdego na strzępy i potężny dziób zapierały dech w piersiach. Lecz najbardziej moją uwagę przykuły jego oczy; czerwone jak krew, nie można było wyczytać z nich żadnych emocji, prócz gniewu. Żółto-czerwone pióra doskonale komponowały się z małymi płomykami ognia, które nadal gdzieniegdzie opatulały jego cielsko.

          Gdy dzieliły nas tylko zaledwie cztery metry, poczułem czyjąś rękę na ramieniu. Odwróciłem się i zobaczyłem tego chłopaka, co wcześniej. Dopiero teraz miałem szansę się mu przyjrzeć. Był blady jak ściana, do tego posiadał ciemne usta, a na policzku widniała plama krwi. Wyglądał podobne, jak te wampiry z tandetnych filmów. Wzrostem przypominał mnie, jednak miał czarne włosy i szare oczy. Zupełnie takie, jak osoby z zaćmą, jednak na ślepca nie wyglądał.

    - Kim wy, do cholery, jesteście?! – krzyknąłem i cofnąłem się o krok, jednak potknąłem się o jakiś kamień i z impetem wylądowałem na ziemi, lecz nie zwróciłem na to większej uwagi. Cały czas wpatrywałem się w te dwie, przedziwne istoty. Chyba nie muszę tłumaczyć, dlaczego uważam, że to latające zwierze jest nienaturalne. A ten facet? Nigdy nie wiedziałem kogoś, kto wyglądał jak wyciągnięty z filmu fantasy. Ubrany był również dość specyficznie, a z pleców zwisała mu długa, czarna narzuta sięgająca ziemi.

    - A może by tak dziękuję – mruknął chłopak, patrząc na mnie z pogardą. – My ci ratujemy życie, a ty z takim tekstem.

    - Nie zrozumiałeś pytania? – warknąłem. – Kim, kurwa, jesteście!

    - Ja łowcą, choć zapewne ty, śmiertelniku, nawet nie wiesz kto to. A to jest feniks, mityczny ptak płonący ogniem. Zresztą mógłbym cię spytać o to samo. Nie możesz być zwykłą istotą, skoro przeżyłeś, choć dzieci śmierci są na naszym świecie już dobrych kilka godzin.

    - A kim mogę być? – prychnąłem. – Człowiekiem, przecież to widać. Za to przeżyłem czystym przypadkiem – burknąłem i mocniej ścisnąłem rękojeść broni. On chyba zauważył ten ruch, bo zaczął przypatrywać się mojemu pistoletowi maszynowemu. Zaraz z powrotem zaczął lepiej mi się przyglądać i podał mi rękę, aby mógł wstać, po czym powiedział:

    - Mów mi Thomas.

          Szliśmy już dobrą godzinę przez opustoszałe miasto, rozmawiając. Właściwie, to tylko ja mówiłem, ciemnowłosy zadawał tylko pytania. W między czasie opowiedziałem mu wszystko o sobie, za to kiedy zapytałem go o jakieś szczegóły jego życia powiedział tylko, że i tak bym mu nie uwierzył. Dlaczego miałbym to zrobić? Przeżyłem apokalipsę zombie, spotkałem ducha, a ten latający stwór uratował mi życie. Skoro takie rzeczy się zdarzają, to już nic mnie nie zaskoczy. Chłopak zachowywał się dość dziwnie, jednak wraz z tym feniksem uratowali mi życie, więc wolałem się trzymać blisko nich. Wydawało się mi się, że tak naprawdę oszalałem, postanawiając iść za wyrośniętym ptakiem i klonem Edwarda ze zmierzchu, lecz czy miałem inne wyjście.

    - Dlaczego nie chcesz nic o sobie mówić? – zapytałem w końcu.  – Jedyne, co o tobie wiem, to jak masz na imię.

    - Jaką mam pewność, że nie jesteś demonem?

    - Jakim znowu demonem? – zaśmiałem się. – Przecież żadne demony nie istnieją – rzekłem z pogardą. Mój towarzysz gwałtownie zatrzymał się, wpatrując się we mnie. – No co? Powiedziałem coś nie tak?

    - Ty nie wiesz, dlaczego nasz świat zaatakowały zombie? – zapytał, na co tylko pokręciłem przecząco głową. Skąd miałem cokolwiek wiedzieć, skoro nikt nie raczył wyjaśnić mi choć części tego wszystkiego? - Była pewna dziewczyna, która posiadała moc Cailie. To osoba, która ma za zadanie pomagać zbłąkanym duszom i pilnować, aby demony za nic w świecie nie dostały się do naszego świata. Jednak zrobiła coś, czego nie powinna. Z ciągu kilku sekund tysiące złych dusz weszło w ciała zmarłych i postanowiło w odpowiednim momencie zaatakować naszą planetę i stać się ich prawowitymi władcami. W kilka godzin zabiły wszystkich żyjących ludzi, dlatego dziwię się, że jeszcze żyjesz. Tak naprawdę nikt nie wie, co się stało z nią i jej strażnikiem. Rada Starszych, czyli osoby sprawujące władze nad całym wszechświatem i decydujące o jego losach, przywróciły mnie na ziemię, abym odnalazł ją i spowiednika. Spowiednik to jest….

    - Wiem kto to – przerwałem mu. – Czytałem kiedyś o nim. Jest władcą demonów i tylko on jest w stanie jakoś je powstrzymać. Spowiednik pełnej krwi rodzi się raz na tysiąc lat szóstego dnia szóstego miesiąca o szóstej sześć w czasie pełni.

    - A więc nie jesteś taki głupi, na jakiego wyglądasz – mruknął, na co tylko spiorunowałem go wzrokiem. – Normalnie, to Starsi już dawno by mnie zabili za to, że ci to wszystko opowiadam, ale skoro przeżyłeś całą tą apokalipsę, to znaczy, że nie jesteś taki zwykły.

    - Wiem, że to dziwnie zabrzmi, ale jakaś dziewczynka kazała mi tu przybiec. Mówiła, że jest duchem i nazywała się….

    - Kelly.

    - Skąd ją znasz? – zapytałem.

    - W końcu razem mieszkaliśmy w zaświatach. Jest zmarłą córką Cailie, więc jeśli znałem ją, to muszę znać również jej latorośl.

            Z każdą minutą to wszystko zaczynało się coraz bardziej zaplątywać. Guzełki nowych wiadomości zaciskały się coraz bardziej, a z każdą chwilą rozwiązanie ich było coraz mniej prawdopodobne. Okazało się, że nie dość, że świat zaatakowały przez zombie, które zarżnęły wszystkich, to jeszcze musimy znaleźć kogoś, kto nie wiadomo czy jeszcze żyje. Zostałem w to wtajemniczony i teraz musiałem znaleźć spowiednika i przy okazji dowiedzieć się, kim ja tak naprawdę jestem, bo na pewno nie tym, kim zawsze sądziłem.

          Grupa ludzi Ghany, mroczni rycerze, zaciągnęli nas prosto nad urwisko, nie było żadnej drogi ucieczki. Byłem tylko ja, ta dziewczyn i nasze serca, które ze strachu biły coraz szybciej i mocniej.

          Nie widziałem jej twarzy. Jedyne, co dało się rozpoznać w jej wyglądzie, to ciemne długie włosy, których kosmyki owijały się wokół jej szczupłego ciała i oczy. Zielone jak morze. Słyszałem każdy jej oddech, każdy krok czy ruch ręką. Nawet dźwięki szabli szykujących się do zabicia nas nie przeszkadzały mi w tym, aby fascynować się nią, choć nawet nie wiedziałem, jak wyglądała. Mimo tego wiedziałem, że jest delikatna i piękna jak wschodzące słońce. Czułem, że w tamtej chwili nie miała nikogo, kto mógłby ją obronić. Miała tylko mnie.

          Zbliżyłem się do niej i oplotłem swoje ręce wokół pasa dziewczyny. Jej pełne strachu oczy, kiedy tylko mnie zobaczyły, stały się spokojniejsze. Sztorm, który się z nich odbywał, w ciągu chwili ucichł. Czułem się jakbym był jej strażnikiem, który choćby za cenę życia, musiał ją ochronić i nie pozwolić zginąć.

    - Ufasz mi? – zapytałem. Jedna samotna łza spłynęła po jej policzku, jednak nie pozwoliłem jej spaść na ziemię, wycierając wierzchem zimnej dłoni. Ciemnowłosa zaraz przechwyciła moją rękę i przyłożyła do swoich ust.

    - Tak – mruknęła najciszej, jak mogła. Uśmiechnąłem się lekko, prawie niewidzialnie. Dziewczyna popatrzyła na mnie jak na bohatera, po czym mocniej przylgnęła do mnie. Objąłem ją, przeżegnałem się i skoczyłem z urwiska, spadając z dwóch kilerów nad ziemią.

          Obudziłem się cały oblany zimnym potem. Więc to był tylko sen, ten sam, który śnił mi się co noc już od kilku dni. W ogóle nie rozumiałem o co w tym chodzi. Nie znałem tej dziewczyny, bo nigdy w snach nie widziałem jej twarzy. Nawet nie domyślałem się kto to. Nie kojarzyłem nastolatki o takich oczach, nawet o podobnych włosach. Być może był to jedynie wytwór mojej wyobraźni, tylko dlaczego pojawiał się on w moich snach co noc?

          Rozglądnąłem się dokładniej i zorientowałem się, że jestem w jakimś ciemnym pomieszczeniu, które oświetlał jedynie księżyc. Pod ścianą spał Thomas, a obok niego był feniks, który przykrył chłopaka skrzydłem. Kiedy tylko wstałem, zwierze od razu podniosło głowę i spojrzało na mnie, rozniecając nieco ognisko, które zaczynało płonąc, gdy tylko się denerwował lub martwił. Nie zwróciłem na niego uwagi, spojrzałem jedynie na złoty zegarek na nadgarstku, który wskazywał drugą w nocy. Podszedłem do okna i ostrożnie spojrzałem przez nie, aby żaden przechodzący zombie nie zauważył mnie. Na wszelki wypadek zabarykadowaliśmy drzwi budynku, jednak i one nie gwarantowały utrzymania chmary trupów.

          Wiatr lekko muskał śmieci z ulicy lub szczątku ubrań ludzi i unosił je w górę, aby zatańczyły wraz z nim. Jasny księżyc szczegółowo monitorował każdą ulicę, każdy skrawek miasta, aby nic nie przeoczyć. Gwiazdy, aby nie patrzeć na zrujnowane miasto, postanowiły schować się za gęstymi chmurami, by już nigdy nie zobaczyć tej rutynowej rzezi i burzenia tego, nad czym inni pracowali latami. Poprzedniego dnia również słońce ani raz nie spojrzało na łono matki natury, ani razu nie zaświecił choć jeden jego promyczek. Ten świat po prostu wymarł.

          Podniosłem dłoń i spojrzałem na bliznę na moim nadgarstku. Przedstawiała ona dwie falowane linie, pomiędzy którymi była kropka ( ~` ~ ). Miałem ten znak od urodzenia, ale lekarze mówili, że to mała skaza nie zagrażająca mojemu zdrowiu. Ludzie zawsze wypytali się moich rodziców co to jest, ale wtedy oni opowiadali im wszystko i zaraz cała rozmowa szła w niepamięć. Po pewnym czasie wszyscy moi i rodziców znajomi przyzwyczaili się do tego i nie zwracali na to uwagi, ja jednak wiedziałem, że to jakiś znak. Babcia, kiedy tylko zobaczyła tą skazę, przestraszyła się nie na żarty i doznała zawału. Od tamtej pory nic nie mówiła, a po jakimś czasie zmarła. Wtedy już wiedziałem, że to nie jest nic zwykłego, to było coś więcej. Nasuwało się jedno pytanie: Kto może mi rozszyfrować ten znak.

          Po całej apokalipsie bałem się, że to jest coś nadnaturalnego, a po rozmowie z Thomasem zacząłem obawiać się, że jestem demonem. Obawiałem się, że będzie wiedział co to jest, a ja okażę się sługą ciemności. Brzmiało to głupio i dziecinnie, ale skoro istnieją istoty, które znałem tylko z legend i bajek, to już wszystko mogło się zdarzyć. W ciągu kilku godzin wiele rzeczy, w które nigdy bym nie uwierzył, zaczęły żyć i funkcjonować.

    - Debilu, odsuń się od okna i idź spać, bo jeszcze Cię zauważą – mruknął chłopak zaspanym głosem. Przestraszony podskoczyłem i obejrzałem się za siebie, po czym osunąłem się na ziemię i schowałem twarz w dłoniach. Dalej słyszałem jeszcze kroki i jak ktoś siada obok mnie. Podniosłem głowę i zobaczyłem, że tym kimś był Thomas, wpatrujący się w ciemność.

    - Słuchaj młody – westchnął. – Mam dwadzieścia pięć lat i kiedy byłem w twoim wieku, nawet młodszy, dowiedziałem się, że jestem łowcą i mam chronić pewną dziewczynę, która była wampirem, ale należącym do tych dobrych. Niestety, zginęła z mojej winy, ponieważ jej nie dopilnowałem, więc Rada postanowiła mnie ukarać, zamykając na wieki w świecie zmarłych i tam dawać mi do wykonania różne prace. Pewnie jesteś za młody, aby to pamiętać, ale właśnie kiedy mnie zabrali z tego świata, w telewizji pojawił się komunikat o zaginięciu piętnastolatka. To byłem ja. Pewnie dalej bym tam sterczał, ale po tamtej stronie wyuczyłem się wielu rzeczy, przeżyłem niejedno, więc postanowili dać mi drugą szansę. Jeśli znajdę spowiednika i razem z nim powstrzymamy demony, a ludzie powrócą do świata żywych, to pozwolą zostać mi na ziemi. Wiem, że to wszystko może być dla ciebie trudne, doskonale to rozumiem, ale nie możesz być zwykłym człowiekiem. Musimy się tylko dowiedzieć, jaką rolę masz odegrać w całej tej apokalipsie.

          Zatkało mnie. Facet, który do tej pory wydawał się niedostępny i niechętny do rozmów, wygadał mi się. Myślałem, że ten moment nigdy nie nastąpi, a już na pewno nie tak szybko, ale widać mój nastrój musiał mu się udzielić. Słysząc tę historię od razu poczułem, że nie jestem z tym wszystkim sam i są takie osoby, które mają prawo czuć się o wiele gorzej. Na początku wydawało mi się, że jestem w jakimś niskobudżetowym filmie fantastycznym, słysząc takie historie, jednak zaraz powróciłem na ziemię. Ostatnio nie raz zdarzało mi się takie uczucie, że wydawało mi się, że to zwykły sen i zaraz się obudzę, jednak coś sprawiało, że powracałem na ziemię. Jeśli miałby to być koszmar, to na pewno by nie był tak realistyczny i długi.

    - Ale co ja mogę zrobić? – jęknąłem. – Jestem zbyt słaby, a człowiek odważny to moje kompletne przeciwieństwo.

    - Znałem wiele osób i uwierz mi na słowo, że większość by się poddała, a nie biegała po mieście z pistoletem maszynowym w ręce – zaśmiał się, a ja lekko się uśmiechnąłem. -  Jednak ty wolisz walczyć niż siedzieć z założonymi rękami i czekać aż ktoś inny uratuje świat. Nawet nie myślisz o samobójstwie, a przynajmniej tak myślę. Właśnie dzięki temu jeszcze żyjesz.